Het leven lijkt een puzzel, stuk voor stuk vallen de delen op z'n plaats. Vandaag wil ik voor jullie een artikel van Frans van der Reep Toasten en roosteren.
Ik breng veel tijd online door, enerzijds omdat het m'n werk is en omdat veel van de gereedschappen die ik gebruik zich in die wonderlijke wolk bevinden en anderzijds omdat het mijn interesse heeft.
Ik heb zo mijn favoriete hangplekjes, tech en online marketing blogjes vol met de laatste glimdingetjes. Blogs van visionairs die me wat vertellen over de impact van online op onze samenleving... die me laten nadenken over hoe ik een betere burger/ouder/ondernemer kan zijn en blijven in deze snel veranderende samenleving.
Vanmiddag ontstond er plotseling verwarring tijdens een online rondgang langs mijn digitale leestafel. Op een van mijn glimdingetjes blogs kwam ik plotseling
een schrijfsel tegen dat duidelijk visionair bedoeld was. Na wat kortsluiting en twee keer opnieuw lezen bleef ik verward en ontluisterd achter... Wacht even, ik ga nog iets verder terug:
Anderhalve week geleden reageerde ik instemmend op een tweet van het meisje van de slijterij (
@Petradeboevere). Zij wees, ook in een tweet, op een artikel op
Nu.nl over productiviteit en financiële waardering van oudere werknemers.
Want het gaat in dit stuk mijns inziens vooral over afrekenen. De wereld van nu met de beperkingen van morgen. Angstzaaierij.
Nu weer even terug naar de verwarring van vanmiddag... want wat mij betreft valt
het eerder genoemde artikel in dezelfde catagorie. De gedachte in het kort... Internet verandert de manier waarop we samenwerken. Bij de nieuwe manier van samenwerken gaan er enerzijds een aantal mensen veel voordeel halen maar anderzijds meer mensen dan nu buiten de boot vallen. Angstzaaierij!
Ja, wanneer we geen fundamentele keuzes maken als het gaat om arbeidsflexabilisering en alleen maar snijden in ontslagvergoedingen werknemersrechten rondom het ontslag, arbeidsvoorwaarden van flexwerkers. Wanneer we alleen maar praten over het nieuwe werken zolang de overheid elke cent daarvoor wil vergoeden maar vervolgens gewoon eisen dat iedereen op maandag weer gewoon om 9.00 in een rij voor het koffie-apparaat staat dan gaan er heel veel mensen buiten de boot vallen.
Pas wanneer we nadenken over issues als "een leven lang leren" en wie daarvoor verantwoordelijkheid moet dragen en mogelijkheden moet creëren. Wanneer we energie steken in het vinden van de werkelijke potentie van iemand... en geloof me, iedereen kan iets, misschien iets heel erg kleins, iets dat in een economische biotoop als een gemeente of een regio niet levensvatbaar is... maar in een land of zelfs in een werelddeel als Europa plotseling van enorme waarde kan worden... en dat wordt plotseling mede mogelijk gemaakt door dat prachtige medium Internet.
Om een lang verhaal weer even kort te maken: Ik ga graag mee in toekomst kijken en dromerijen over morgen. De nieuwe Egonomie met internet als raket. Maar laten we vooral proberen te denken in termen van hoop, oplossingen en mogelijkheden. Anders zouden er nog wel eens een boel mensen buiten de boot kunnen vallen :-)
Voor nu, Time 4 Toast
Posts
